Η αγάπη μας για τον Θεό

Εάν ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού με αγάπη, επιτυγχάνεται τέτοια ενότητα μεταξύ μας και του Θεού που είμαστε «ένα πνεύμα» με τον Ιησού Χριστό, έτσι παραμένουμε σε Αυτόν και Αυτός μέσα μας, ζούμε σε Αυτόν και Αυτός μέσα μας, γινόμενοι αίθουσα της Αγίας Τριάδος και συμμετέχοντας στη ζωή της κατά χάρη. "Ιδού, στέκομαι στην πόρτα και χτυπάω - λέει ο Σωτήρας. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή Μου και ανοίξει την πόρτα, θα μπω μέσα σε αυτόν και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί μου" (Απόκ. III, 20). Και αυτό το «δείπνο» σημαίνει ένωση: «Εγώ πανηγυρίζει εν εμοί και εγώ εν αυτώ» (Ιωάν. ΣΤ', 56). Διότι «ο Θεός είναι αγάπη και αυτός που μένει στην αγάπη μένει εν τω Θεώ και ο Θεός μένει μέσα του» (Α' Ιωάννου Δ', 16).

Μια μέρα, ρωτώντας τον πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας για τον Θεό, ο πατέρας Πορφύριος μου είπε:

- Η αγάπη μας για τον Θεό, γιε, πρέπει να είναι πολύ μεγάλη και να μην εξασθενεί σπαταλώντας τη σε άλλα πράγματα. Σας δίνω το εξής παράδειγμα. Ο άνθρωπος φαίνεται να έχει ένα είδος μπαταρίας μέσα του που περιέχει μια ορισμένη ποσότητα ενέργειας. Όταν σπαταλά αυτή την ενέργεια σε άλλα πράγματα εκτός από την αγάπη του Θεού, η ενέργεια που έχει αφήσει για την αγάπη του Κυρίου είναι πολύ μικρή και μερικές φορές σχεδόν μηδενική. Όταν όμως κατευθύνουμε όλη μας την ενέργεια στον Θεό, σημαίνει ότι η αγάπη μας για Αυτόν είναι πολύ μεγάλη.

Να σου πω και κάτι άλλο. Κάποτε μια κοπέλα ερωτεύτηκε πολύ έναν νεαρό που λεγόταν Νίκο. Κάθε βράδυ η κοπέλα σηκωνόταν κρυφά, πηδούσε από το παράθυρο και περνούσε ξυπόλητη πάνω από τα αγκαθωτά χωράφια για να συναντήσει τον αγαπημένο της, αν και τον έφτανε με αιμορραγικά πόδια. Όταν γύριζε σπίτι, το μυαλό του πήγαινε πάντα στον Νίκο. Ό,τι δούλευε και ό,τι κι αν έκανε, ο Νίκος στοίχειωνε τις σκέψεις του. Λοιπόν, γιε μου, όλη σου η δύναμη πρέπει να στοχεύει στον Θεό και η σκέψη σου να είναι πάντα σε Αυτόν, γιατί αυτό είναι το θέλημά Του.

(Αναστάσιος Σωτήριος Τζαβάρας, Αναμνήσεις για τον Γέροντα Πορφιρί, Εκδοτικός Οίκος Bunavestire, Bacău, 1999, σελ. 0049 017634266176

Η δικαιοσύνη του Θεού

Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ορισμένα συγκεκριμένα γεγονότα με απλοϊκό τρόπο, γιατί έτσι προωθούμε την κρίση του Θεού. Γενικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι η θεία δικαιοσύνη λειτουργεί συχνά και από εδώ, ο Θεός τιμωρεί τον άπιστο όταν δείχνει την έλλειψη πίστης του. Ωστόσο, υπάρχουν και καταστάσεις όπου ο Θεός επιτρέπει να συμβεί κάτι. Σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, «το δικό μας είναι στα χέρια του Θεού» και «τίποτα δεν γίνεται χωρίς Θεό». Ωστόσο, άλλα ο Θεός επιθυμεί και ευλογεί, και άλλα όχι, αλλά τα επιτρέπει και τα αφήνει να συμβούν.

Τώρα, πώς ξέρουμε πότε ο Θεός κάνει τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Εμείς οι άνθρωποι, με το αδύναμο μυαλό μας, δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Η θεία δικαιοσύνη έρχεται συχνά αστραπιαία και χτυπά τον άπιστο. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, όσο κι αν κάποιοι σύγχρονοι άνθρωποι θέλουν να αποκλείσουν την πραγματικότητα της δικαιοσύνης του Θεού και να Τον απεικονίσουν μόνο ως αγάπη που επιτρέπει τα πάντα, επομένως δεν υπάρχει λόγος να Τον φοβόμαστε. «Κάνε ό,τι θέλεις», λένε, «απλώς πες «αγαπώ τον Θεό». Η Εκκλησία δεν συμφωνεί με αυτή τη σκέψη. Ομοίως, ούτε οι Γραφές ούτε οι Άγιοι Πατέρες. Τι λέει η γραφή για τον Ηρώδη; Ο κόσμος φώναζε κολακεύοντάς τον: «Θεία και όχι ανθρώπινη φωνή!». (Πράξεις Αποστόλων 12:22) «Και αμέσως ο άγγελος Κυρίου τον χτύπησε, επειδή δεν δόξασε τον Θεό, και φαγωμένος από σκουλήκια, πέθανε» (Πράξεις Αποστόλων 12:23).

(Αρχιμανδρίτης Επιφανία Θεοδωροπούλου, Ας δώσουμε όλη μας τη ζωή στον Χριστό Θεό, εκδ. Predania, Βουκουρέστι, 2010)

Χριστός – η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή

Ναι, ο Χριστός είναι η Ζωή του κόσμου, γιατί σε Αυτόν η θεία ζωή μετέχει στη ζωή του κόσμου και η ανθρώπινη ύπαρξη στη θεία. Ο Χριστός, με την απέραντη αγάπη Του για εμάς, υπέθεσε την ύπαρξή μας ανακατεμένη με πόνο και θάνατο, για να μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας ζωής Του. Με την εμπιστοσύνη αυτή, ας αγωνιστούμε να ζήσουμε στο φως που έφερε ο Σωτήρας Χριστός στον κόσμο μέσω της ονομασίας και της γέννησής του, πιστεύοντας και μαρτυρώντας με όλη μας τη δύναμη ότι η ανθρώπινη ύπαρξη έχει αιώνιο νόημα, το οποίο εκπληρώνεται μόνο με τη διατήρηση και την καλλιέργεια μας. σχέση με τον Θεό και στην υπακοή σε Αυτόν.

Ναι!, για εμάς ο Χριστός αντιπροσωπεύει «την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή». Αυτός είναι ο Δρόμος στον οποίο δεν θα στραβώσουμε ποτέ. Είναι η Αλήθεια που μας ελευθερώνει, καθαρίζοντας κάθε γωνιά της λογικής που συχνά αναζητά το άπειρο σε πεπερασμένα πράγματα, με άπειρο πάθος. Και είναι η Ζωή που ανανεώνει την καθημερινότητά μας, αν πάντα προσευχόμαστε και κοινωνούμε όσο πιο συχνά γίνεται με τα Ιερά Μυστήρια, δηλαδή με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, για να έχουμε τον Εαυτό Του, τον Χριστό-Ζωή μέσα μας. . Ουσιαστικά από την έκφραση «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» πρέπει να καταλάβουμε ότι μέσα από την πίστη και την εμπιστοσύνη στον σωτήριο λόγο του Υιού του Θεού, μέσα από την προσπάθεια του καθενός μας να μεταφράσει τις θείες διδασκαλίες σε πράξεις. , αγαπώντας και βοηθώντας τους συνανθρώπους μας σε σκληρές δοκιμασίες, θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε όλες τις προκλήσεις της εφήμερης επίγειας ύπαρξης μας.

Αν πιστεύουμε ότι ο Χριστός ο Σωτήρας είναι η Οδός ή η Οδός της ζωής μας, σημαίνει ότι πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να καθοδηγείται από Αυτόν σε κάθε βήμα που κάνουμε στο ταξίδι των χρόνων, καλώντας Τον συνεχώς με καθαρή προσευχή και ισχυρή πίστη. ακόμα κι αν μερικές φορές θα συναντήσουμε εμπόδια ή βάσανα. Αλλά το να περπατάμε στο μονοπάτι με τον Χριστό περιλαμβάνει επίσης την προσπάθεια να χωρίσουμε τον εαυτό μας από όλα όσα μας χωρίζουν από τον Κύριο. Έτσι μας προτρέπει ο Άγιος Παύλος, ο Απόστολος: «Ας πορευόμαστε αξιοπρεπώς, όπως την ημέρα: όχι σε γλέντια και μεθύσια, όχι σε ασέβεια και επαίσχυντες πράξεις, όχι σε φιλονικίες και φιλονικίες. Αλλά ενδύσου τον Κύριο Ιησού Χριστό και μη φροντίζεις το σώμα σου για πόθο» (Ρωμαίους 13, 0049 017634266176. Ακολουθώντας τον Χριστό, υποδεχόμαστε και τις διδαχές και τις πράξεις του, γιατί μέσα σε αυτές αποκαλύπτεται το μυστικό της ταπεινής και παντοδύναμης αγάπης του Ο Θεός για τον άνθρωπο, αλλά και η συμμετοχή του ανθρώπου στην αιώνια ζωή της Αγίας Τριάδος, γεγονός που μαρτυρεί ο Απόστολος των Εθνών: «δια του Χριστού έχουμε και οι δύο εγγύτητα προς τον Πατέρα εν Πνεύμα» (Εφεσίους 2, 6).

Η Εντολή της Αγάπης...

Όλα αυτά που κάνουμε - τα προσκυνήματα μας, οι νυχτερινές αγρυπνίες μας, οι προσευχές μας, οι νηστείες μας, η ελεημοσύνη μας - όλα όσα κάνουμε στη ζωή μας - για ποιο σκοπό και για ποιο λόγο τα κάνουμε; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ σημαντική γιατί από αυτήν εξαρτάται αν η πνευματική μας ζωή θα είναι ή όχι στο πνεύμα της αλήθειας. Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ρώτησα τα παιδιά στην καλοκαιρινή κατασκήνωση, «Ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή του Θεού; Ποια εντολή είναι πιο σημαντική;» Και το καθένα από τα παιδιά άρχισε να λέει διαφορετικές εντολές: μην κλέβεις, μην λες ψέματα, μην είσαι άδικος, σέβεσαι τους γονείς σου, αγαπάς τον πλησίον σου, αλλά ούτε ένα παιδί δεν υποψιάστηκε ότι καμία από αυτές τις εντολές δεν είναι η πιο σημαντική. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η πιο σημαντική εντολή είναι να αγαπάς τον πλησίον σου, και όταν είπα στα παιδιά ότι καμία από αυτές δεν είναι η πρώτη εντολή, ένα παιδί απάντησε: «Εντάξει, ξέρω, ξέρω περί τίνος πρόκειται...μεγαλώστε και πολλαπλασιάστε , αυτή είναι η πιο σημαντική εντολή». Αλλά φυσικά, αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα, έτσι;

Η πιο σημαντική εντολή του Θεού, η πρώτη και μοναδική, εξάλλου, από την οποία πηγάζουν όλες οι άλλες, είναι να αγαπάς τον Θεό με όλη σου την καρδιά. Ο ίδιος ο Χριστός το είπε: «Θα αγαπήσεις Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, με όλο το νου σου και με όλη τη δύναμή σου». Και μια δεύτερη εντολή, μια δεύτερη παρόμοια με την πρώτη, που πηγάζει από την πρώτη, είναι να αγαπάς τον πλησίον σου. Όλα τα άλλα είναι αποτέλεσμα αυτών. Αν αγαπάς τον πλησίον σου, δεν θα του κλέψεις, δεν θα του πεις ψέματα, δεν θα τον αδικήσεις, δεν θα πάρεις ό,τι του ανήκει, δεν θα ποθήσεις τη γυναίκα του - αυτό εννοούμε με το ότι όλα αυτά πηγάζουν από την πρώτη εντολή. Και το να αγαπάς τον πλησίον σου είναι επίσης συνέπεια της πρώτης εντολής. Αν αγαπάς αληθινά τον Θεό, είναι αδύνατο να μην αγαπάς τον πλησίον σου. Ένα άτομο που αγαπά τον Θεό θα έχει - ως φυσική συνέπεια της αγάπης του για τον Θεό - αγάπη για όλους τους αδελφούς και τις αδελφές του. Η πρώτη και μοναδική λοιπόν εντολή που δόθηκε από τον Θεό είναι να Τον αγαπάμε με όλο μας το είναι. Επομένως, ό,τι κάνουμε στην εκκλησία έχει αυτόν τον σκοπό. Γι' αυτό πηγαίνουμε προσκυνήματα, γι' αυτό νηστεύουμε, γι' αυτό προσευχόμαστε, γι' αυτό εξομολογούμαστε, γι' αυτό ανάβουμε το κερί, γι' αυτό διαβάζουμε τους βίους των αγίων, γι' αυτό κάνουμε όλα αυτά: γιατί αυτό είναι ο τρόπος που εκφράζουμε την αγάπη μας για τον Χριστό.

(απόσπασμα από τη συνέντευξη του Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανασίου)

στο Ιερό Ευαγγέλιο από τον Ιωάννη, ότι ο Χριστός είπε: «Εκείνος που εκπληρώνει τις εντολές μου, αυτός είναι που με αγαπά και θα τον αγαπήσω και θα του δείξω τον εαυτό μου».